اخلاص روح اعمال است

بنام الله مقتدر

بقلم: محمد آرمیان

عمل بدون اخلاص هیچ فایده ای ندارد

در یک پست گذشته عرض کرده بودم که علم بدون عمل هیچ فایده ای ندارد و مساوی است با هیچ و پوچ حالا این را هم بدانیم که عمل بدون اخلاص هم در مجموع هیچ فایده ای برای صاحبش ندارد و چظور؟

اخلاص یعنی چه؟ این یک حقیقت است که  ما  فقط برای مدتی کوتاه در این دنیا هستیم و پس از مهلت عمر مان در این  دنیای مادیات  به دنیای معنوی یا دنیای آخرت منتقل خواهیم شد و فکر نمیکنم کسی منکر این حقیقت باشد. انسان آفریده الله مقتدر است و او متعال به انسان گفته است هر عملی را که برای رضای من انجام میدهی در بارگاه من  مقبول است و اگر عملت  برای ریا و برای نام و نمود و شهرت باشد مقبول نیست و در آخرت در  ترازوی اعمال هیچ وزنی ندارد و هرچند که اعمالت به ظاهر اعمال نیکی بوده است ولی چون نیت  تو گرفتن تمجید و  تشکر و تعریف از دیگران بوده است و نه برای رضای من مزدت را در دنیا از مردم  گرفته ای و آنچه را که خواسته ای بتو رسیده است و مردم از تو و عملت تعریف و تمجید کرده اند و تو خوشحال به آن  بوده ای و اینهمه اعمال نیکت که به ریا  انجام داده ای در نزد من هیچ قیمت و ارزشی  ندارد و جهنم منتظر تست.  پس یک آدم بظاهر نیکوکار را که همه اعمالش بر اساس ریا بوده و تعریف و تمجید زیادی از مردم دریافت کرده وبه آن خوشحال هم  بوده  است به جهنم میرود و از این دسته هستند علمای ریا کار، قاری های خوش آواز و ریا کار، مجاهدین ریا کار و افراد سخاوتمند ریا کار. همه اینها که در ظاهر اعمال بزرگ و نیکی انجام داده اند ولی چون در نیت خود برای گرفتن تمجید و تقدیر و به به و چه چه  این کار ها را انجام داده اند و نه برای رضای خالق مقتدر و حسابرس،  اعمال شان نه تنها که هیچ فایده ای به آنها نمی رساند بلکه سبب گرفتاری آنها خواهد شد. پس می طلبد که خیلی مواظب اخلاص در عمل  باشیم.

اخلاص یعنی هر عملی که انجام میدهیم فقط رضای خالق مد نظر باشد و اخلاص روح اعمال است مانند  روح در بدن انسان.  انسان تا زمانیکه روح در بدن اوست همه اعضاء او دست و پا و چشم و گوش و عقل و هوش همه  به او فایده میرسانند و بمحض اینکه روح از بدن خارج میشود همه این اعضاء مفید از کارخواهند افتاد و هیچ فایده ای به صاحبش نمیدهند و همینطور است اخلاص در اعمال .  اعمال بدون  اخلاص بدون روح است و هیچ وزنی در ترازو ندارد و با ان همه زحمتی که صاحب اعمال در این  دنیا کشیده است در آخرت میشود هیچ به هیچ و به جهنم میرود.

لذا چه خوب و مفید خواهد بود  که عادت کنیم قبل از انجام هر عملی چه کوچک باشد یا بزرگ با خالق مقتدر ارتباط بر قرار کنیم و بگوئیم که ای الله، ای صاحب این کائنات و ای خالق من، من این کار را فقط و فقط برای رضای تو انجام میدهم و ریا خواهی نخواهی  به سراغم میاید مرا از ریا محفوظ بدار و رضایت را شامل حالم کن. هر گاه پس از انجام یک عمل نیک ریا وارد ذهن مان شد و خواستیم که مردم هم بدانند که ما یک چنین عمل خیر و نیکی انجام داده ایم بلا فاصله چند بار بگوئیم که اللهم انی اعوذ بک من الشرک و الریا.   و یا به زبان خودمان بگوئیم که ای الله من از این  شرک و ریا که بمن روی آورده است بتو پناه میبرم  محفوظم بدار و رضایت را شامل حالم کن. در این صورت اعمال مان وزین و در ترازو سنگین خواهد شد.  و این را هم  بدانیم که در اخرت اعمال مان را شمارش نمیکنند بلکه وزن میکنند تنها اعمالی که با اخلاص انجام شده است وزن دارند و اعمالی که خیلی هم زیاد باشد ولی همراه  با اخلاض نباشد در ترازو هیچ وزنی نخواهند داشت و نتیجه میشود هیچ و پوچ. بیائید عادت کنیم که قبل از انجام هر عمل نیکی  ارتباط مان را با خالق بر قرار کنیم و رضایش را طلب نمائیم تا اعمال مان ضایع نشود و  از آتش دوزخ رستگار شویم. یا حق!